“Smart, lange dromen over …” is niet weg te cijferen uit iemands leven.
Geen pijn, geen vreugde is zo nabij als het in ons eigen vel snijden kan. Toch moet ieder mens deze bittere smaak en smart vorm en zin geven om het onvatbare te kunnen vatten. Het leven is pas te begrijpen als het vertaald, verklankt en vertekend is (…) Wat ik u (vraag) is weg te dwalen in het werk van Hilde Van den Heuvel. Het werk ontroert omdat we haar ervaring kunnen waarnemen. (…)
Grasduinend in haar kinder -en jeugddromen heeft Hilde Van den Heuvel zich in een bevreemdend mooie sfeer een beeldtaal toegeëigend die flaneert tussen visuele herinneringen (strips, televisiefeuielletons) en emotievolle fantasieën. In sprookjesachtige kleuren onstaan er zo zeer grote houtsneden (120 x 80 cm) die baden in exotisme. Warmte en vurigheid stralen uit dit oevre. Ook weemoed en verlangen zijn afleesbaar, Hilde Van den Heuvel trekt met haar werken een rechte lijn van haar gemoed naar de met open hart kijkende toeschouwer. In een flits van herkenning branden deze beelden een plaat in je visueel opgeroepen emoties.
Zonder flauwe zeemzoeterigheid of modieuze nostalgie presnteert Hilde Van den Heuvel krachtig opgebouwde gehelen waarbij de verhalende onderdelen de totale inhoud niet in de weg staan. Met zin voor ironie en perfect geïntegreerd roepen de opschriften de toeschouwer toe verder te kijken dan wat er op het eerste gezicht verschijnt. Als een hint voor een interpretatie bieden de teksten de toeschouwer de kans dieper in het werk te dringen. De werken van Hilde Van den Heuvel slepen je mee. En nog dagen later achtervolgen ze je.
Georges Goffin
Middels het houtsnijwerk drukt de artiste haar gedachten uit over het onstaan van het leven. Met de tegenstelling van de zwart/witte achtergronden scheidt Van den Heuvel de plastische ruimte van de drie gravures in twee zeer verschillende delen. Het symbolisme van deze handelswijze wordt voornamelijk toegeschreven aan een context van terug naar de natuur tendensen, want na de dag komt de nacht en binnen de dichtheid van de stilte onstaat nieuw leven. De omgeving van het echtpaar, twee silhouetten in negatief, en waarvan de vrouwelijke figuur de foetus vertoont die zich binnen haar ontwikkelt en een kinderwagen, zijn de elementen die een analytische blik willen projecteren in een intieme en familiaire omgeving. De titels van de werken vragen ironisch naar het verschijnen van het menselijk wezen: "Lang zal hij leven, Kind? Aanwezig!, Natuurlijk kies je voor doorspoelen.
Zowel door de eenvoud van de registers, alsook door de manier waarop ze behandelt worden, oogsten deze creaties een enorme waardering.
"Shisen-do (house of poets hermits)"
De artistieke bagage van Hilde Van den Heuvel werd na een intesnieve studiereis naar Japan enigszins herschikt. Zonder daarom iets van haar eigenheid prijs te geven, blijkt de kunstenares met haar nieuwe werk geopteerd te hebben voor andere invalshoeken: ten opzichte van vroegere creaties is er sprake van een bewust gekozen versobering, een stilistische verfijning en gematigder kleurenpalet. Geen uitbundig exotisme meer, maar eerder een verstilling, tot stand gebracht in de schaduw van een mediterende Boeddha, begeleid door het tijdloze gezang van monniken. Of het nu een inscriptie op een grafzerk betreft, de herinnering aan een dodenstad of de confrontatie met rust uitstralende gezichten .. Steeds weer worden we getroffen door verrassend originele combinaties die een mysterie kunnen omsluiten, of reiken naar het bovenaardse, dat aan een aantal werken een welhaast kosmische dimensie geeft.
Zo kan zelfs een uitbeelding van de SUMO-worsteling geïnterpreteerd worden als een rituele dans, een refereren naar het harmonieuze in de schepping. Hilde Van den Heuvels werken munten uit door beheersing, verfijning en een bijzondere gevoeligheid voor detail. Op subtiele wijze worden een aantal elementen samengevoegd die weliswaar refereren naar een alledaagse werkelijkheid, maar toch onderling verband met elkaar houden en aldus bijdragen tot een artistiek geheel dat de beschouwer onmiddelijk aanspreekt en binnenvoert in een betoverende wereld van harmonie en vreemdsoortige stilte
Dirk Biddeloo, februari 1994
"Olijke kleuter "
Hilde Van den Heuvel stelt een imposante reeks houtsneden tentoon; momentopnamen uit het dagelijkse leven. Centraal staan de portretten van haar oudste zoon Jef.
De grafiek valt in de eerste plaats op door trefzeker gesneden lijnen die, zonder ergens overtollig te zijn, een verhaal vertellen over de breekbaarheid en de wil van een jong kind. De contouren van zijn gelaat komen tot leven op een intimistische ondergrond en vermengen zich spontaan met speelse bollen en me al dan niet geabstraheerde vormen van speelgoed. Beiden in primaire kleuren voorgesteld. Dit alles werd evenwaardig in beeld gebracht en daardoor ontstaat er een frivole dialoog net zoals we die opmerken tussen een kind en zijn spel. Tevens valt op te merken dat Hilde "tekent" in haar grafiek, zowel met inkt als met oliekrijt. Hoewel dit meestal als:"not-done" wordt beschouwd, licht dit tedere lijngebruik let, anders zo monumentale werk op en maakt het van de houtsneden, monotypes.
De reeks die we hier zien ontstond, zoals zo vaak uit het onvatbare toeval. De verbondenheid tussen een moeder en haar zoon, haar aandacht voor zijn vraag: mama wanneer ga jij mij eens tekenen?". Dit toeval én de liefde zowel voor Jef als voor het vak spreken een krachige taal. De taal van verwondering.
De toeschouwer ziet een subtiel geheel van fragiliteit, kracht en humor.
Kristina Delmeire
Toen ik ergens in 2009 bij Hilde op bezoek was, ze woonde toen nog op de Oude Steenweg, vertelde ze me over een project waarvoor ze door Kula was uitgenodigd. Kula had plannen om een reeks boeken te maken waarin moeders beeldend hun relatie zouden uittekenen met hun moeder en hoe zijzelf het moeder zijn ervaren…Dat was en is naar mijn gevoel geen gemakkelijke opdracht. Want ja, hoe giet je zo’n groot verhaal in een paar beelden en teksten. In die periode moest Hilde voor haar laatste chemo gaan, ze had haar twijfels. Maar Hilde is een doorzetter, dit project heeft haar door deze laatste zware maanden geholpen. Ze nam me mee naar haar atelier waar een aantal schetsen/teksten aan de muur hingen. Ik was van mijn sokken geblazen. De kleine werkjes met tekst raakten me. Met enkele beelden en lijnen wist ze op papier te zetten hoe zij haar relatie met haar moeder zag, maar ook hoe zij zich als moeder voelde. Een verminkte vrouw en moeder met een onzekere toekomst. Ik werd -en wordt -bij het zien van het uiteindelijke resultaat stil. Heel sterk hoe ze dat grote verhaal van moederrelaties weet neer te zetten.
Van alle details ontdaan, elk woord het juiste, maakt ze het thema universeel en toch heel persoonlijk.
Ik ben jaloers op de manier waarop ze haar verhaal heeft neergezet. Dikwijls ervaar ik dit thema als het beeldend wordt, als overladen. En het is ook heel moeilijk om wat jou bezig houdt als moeder weer te geven in een aantal beelden zonder dat het heel cliché wordt. Kan ook maar enkele beeldende vrouwen opsommen die dit kunnen en Hilde staat hier mee in het rijtje.
In moeilijke tijden word je als moeder verplicht om tot de essentie te gaan, elk moment met je kinderen is intens, je hebt je vragen, je stelt je zelf in vraag – als moeder en vrouw, er is hoop en er is twijfel. Er is veel - zelf heel onzeker over de toekomst – ben je verplicht om keuzes te maken in de manier waarop je als moeder er bent voor je kinderen.
En tot die essentie is Hilde hier gegaan.
Een schitterend klein boekje ligt hier, eens geopend ontdek je een uniek moederverhaal, een verhaal van vragen, hoop, twijfels… een puur verhaal van een sterke madam die tot het uiterste gaat.
Toen Hilde me vroeg of ik een inleidend woordje zou doen, moest ik daarover niet nadenken. Het moest kort zijn, niet teveel franje. Dus, geniet van wat je ontdekt in het boek, zonder franje, een heel intens verhaal van een warme moeder.
Goedele Peeters, 23 mei 2014
Hilde Van den Heuvel graaft met haar grafiek naar de wortels van ons bestaan.
In deze reeks werken legt ze de schaduwkant van de moeder-kind band bloot: een onderhuidse verstrengeling die onvermijdelijk leidt tot verlies en rouw. Die via DNA en herinnering verder leeft.
Hoe openbaart de ziekte van een kind, de dood van een moeder zich in twee, hooguit drie kleuren?
Haar vocabularium vindt ze in de natuur: bomen, rozen – organische structuren die in hun vergankelijkheid onverhoeds de donkere schoonheid van onze menselijke fragiliteit tonen. Net als de levensduur van een geurige roos. Of de eenzaamheid van een ontbladerde boom.
En toch: als rebelse daad tegenover het duister van al wat menselijk is, gloeit af en toe het rijke goud van iets anders. Iets dat halfverscholen blijft maar ons laat hopen, iets dat we zelf moeten invullen.